Udhë e dëbortë

…I shoh akoma flokët e borës

Tek bien butë, si pambuk;

Tek mbushin udhët me këtë bardhësi -

Si vello nusesh

E shoh akoma tokën e kafenjtë tek zhduket

Përposhtë

I shoh akoma degët e rënda të pemëve
Tek përulen

Në respekt të këtyre “udhëtarëve”

Që shijojnë çdo grimë të mirësjelljes së natyrës

Dhuruar bardhësisht-
Këtë ag pranvere.

Ndërsa këta "udhëtarë" duken ndryshe...

Unë akoma i shoh ata tek vlerësojnë

Dhe kuptojnë

Dhe janë të gatshëm të udhëtojnë

Këto udhë të zjarrta
Në këtë acar të dëbortë
Këtë Mars

Të gatshëm si gjithmonë

Të lënë pas monumente gjurmësh

Ndonëse përkohësisht - :

Eshtë ritëm përparues, gjithsesi...

Ata i besojnë orientimit të tyre

Kur vendosin vetë se ku ta hedhin hapin tjetër

Pa dyshimin më të vogël

Pa frikë, e ndonëse verbazi -

Natyrshëm, gjithashtu,

Sepse udhët janë zhdukur

Diku atje, nën bardhësi

Si për të sfiduar njohurinë e tyre;

Të shohin përtej horizontit

Megjithëse s’shohin dot veç disa hapa…

Por ata prapë guxojnë -

Harta e mendjeve të tyre

I udhëheq ata ngadalë;
të  ngadaltë këta hapat e tyre
por të vendosur si fjalë trimërie...

Ata e shkurtojnë largësinë e destinacionit të tyre

Edhe pse pak nga pak

Ndërsa shtojnë ndonjë ndalesë më tepër

Në udhën e tyre

Të lexojnë shenja të njohura

Në formë pemësh shekullore -

Dëshmitaret janë ato-

Aleatë në çdo kuptim

Të çdo ëndrre: të mirë e të keqe

Që vogëlushët u munduan të tregojnë

Rreth sofrës, ndërsa hanin mëngjes…

Ndërsa të rriturit durueshëm pohuan me kokë

E më vonë menduan

« Mund të jetë e vërtetë! »

...Më tutje - kodrat

bluzat e tyre të bardha tregojnë

Dhe drejtojnë këta kalimtarë të rastit

Të afrohen më tepër

Nga ku ata shohin përfundimisht

Megjithëse mjegullisht – strehët e tyre;

Vagëllimthi dëgjojnë këmborët

Tingëllim

Në kasolle

Dhe vetëm atëherë

Ata kujtohen se kanë marshuar

Në vërraga, megjithëse të padukshme

Pagabueshmërisht ata ndoqën…

Pa vënë re

Mjekrat e tyre të parruara, të akullta

Ndërsa patën harruar etjen...

I shoh akoma…

Ndërsa përkulin kokat pas-

Dhe shohin qiellin;

I shoh tek lënë flokët e borës

Të ulen në buzët e tyre;

I shoh flokët e borës tek zhduken

Tek iu paraprijnë frymëmarrjes

Dhe shkrihen

Me shpirtrat e tyre;

I shoh frymëmarrjet e tyre tek balancohen

Dhe pigmentin alpin

Tek ju kthehet mjekrave…

E shoh akoma zjarrin e syve të tyre

Tek shrijnë dëborën e ngrirë në udhë

Deri aq larg

Sa largpamësia e tyre i lejon -

Ndërsa ngrohtësia e frymës së tyre

Arratiset avullsisht

Prej gojëve të tyre shpellare

Dhe ulet diku

S’e di se ku

Por njësohet me bardhësinë...

Pastaj i shoh tek buzëqeshin-

Pa vështruar asgjëkundi

Por me njohurinë monumentale në sy -

Dhe distancat,

Në pëllëmbët e tyre...

Pastaj i shoh të mendueshëm

Por të gjallëruar gjithashtu,

Shpatulla që tërhiqen pas

Pamojnë gjokset që ngrihen…

...Kjo trashëgimia e tyre

Është kthyer në një pushkë

Kjo jeta e tyre  

Është kthyer në një plumb

Këto ëndrrat  e tyre

Janë bërë marshime

Në udhë të dëborta...

Dhe ata lënë flokë dëbore të tjerë

Të ulen në buzët e tyre,

Dhe i lënë të zhduken prapë

Brenda tyre

Që ata të mund të përparojnë më tej

Më tutje, më afër, më afër akoma…

Pantallonat e zeza

Dhe këmishat e kuqe

Shpalosin

Modën e zjarrtë të stinës

Forcojnë krenarinë e tyre

Ndërsa i afrohen

Derës

Ata e dinë do t’ju hapet me gjithë zemër;

I shoh tek rikujtojnë formulën e trokitjes:

Një e shkurtër e vetme

Një e gjatë

Një dyshe e shkutrër -

L – ja e Morsit

Për LIRI!

I shoh akoma

Monumentet e gjurmëve të tyre në prag

Dy herë më të thella-

Ndërsa udhët e dëborta

Do të rrinë me radhë zgjuar këtë natë

Që ata të flenë sonte

Për të marshuar nesër prapë…

Monumentet do të bëjnë rojë…

Përparim 2006