Shi vere

Ulem në trotuar, pranë një plepi motak, por groteske-

pluhur i gjallë makinash, qiellin e çan një vetëtimë;

Pikat e rënda të shiut veror ndërtojnë rrebeshë -

Mua më qullen  tulet;

lumenj të vegjël rrokullisen në të tatëpjetën e ballit tim,

por unë s’lëviz, unë numëroj guralecët…;

Në cep të trotuarit unë bëhem skllav i shiut veror, dhe dëshmitar

i fustanit të lagur te kësaj të panjohure, ngjitur pas kofshëve,

sandalet në dorë, kjo ecën në majë të gishtave -

buzëqeshja i ndërpritet nga currila flokësh të gjatë,

rrebeshet ia lënë vendin një qëmtimi të dendur -

ia maskon bukur dëshpërimin e saj të limontë

tek mundohet të minimizojë kërshërinë e vështrimeve ;

bluza e kësaj  të panjohure ngjitur gjoksit pa sutjena;

i lë trëndafilat e kafenjtë të shpërthejnë nën bluzën e bardhë…

E kafenjtë - çokollata; kopsa delikate çokollate të kafenjta…

atyre ju pelqen te lozin Hapadollapa, - te fshihen midis gishtave...

Shiu ndalon ashtu siç vjen,  – papritur;

Unë bëj të ngrihem  -  pelevrekët pas tuleve më janë ngjitur…

Përparim 1997