A spring day

I try to archive some of my thoughts, some of my feelings. In a diary. I'd always felt it's easy, but, I've gathered it's difficult, too. When you diary the life of someone. Even when you diary a fragment of someone's life. For the life of someone is not just one day. it's not just an event. It's not just a circumstance. However, for a sole day I tell. Or rather, for a single moment. Or more accurately, for a small time frame filled with the uncertainty of being. A baby with a bleeding face. No thighs. No feet. Amputated. Disabled. A spirit among animals. In animal compassion. In a city in flames. A child of a nation under the bayonets of guns, cannon balls and tongue flames. In a moment, decades of injustice and terror. Horror and death on a spring’s day.
Spring is supposed to be the season of flowers, but this spring the children have forgotten the flowers. As they have forgotten the toys. As they have forgotten the days without shooting weapons. But, without forgetting the bloodied face of their friend. The face of their friend that they will not be able to see anymore. The friend that will come in a dream. With a bloodied face. And they will not be able to sleep any longer comfortably. Their sleep will never be the same again.
I make my hand a punch. Both hands. Two punches. I raise my punches high, but I have no-one to hit. The TV picture makes me dizzy. The TV screen transmits unmonitored pain. Living souls. Half dead souls. Dead souls. And I can do no more, but hope the pain stops.
The powerful verses of a poet come to my mind: -"In white hopes is growing the new day coming/wakening us up from our long sleep/that mighty day is coming”
Hope makes our wise people survive. Light will fall on the faces of the fallen, and a white day will be for the survivors. And no one will dare to forget the city in flames. The soul of the child among animals. That baby with bloodied face. These verses cannot just be an entry in the diary. History will be written again. Will be reset to the meaning of pain and with the intention that the future does not reproduce ever again, such human bestiality.
Counsel and trial change from pain. Pain itself becomes source of change. Change does not come free ... why freedom is so expensive. And one can’t find it randomly, because freedom is life!

Perparim 1997

Comments

Anonymous said…
I dint understand it all, but some of itwas upseting
8:47 am
greg said…
As I said elsewhere -really like the line about 'unmonitored pain', clever wordplay there.
12:49 pm
Post a Comment

Popular posts from this blog

E dua detin

E dua detin – t ë tërë                     Aq sa dua ceremonitë e valëve; Paradën e pashtershme të dallgëve Për perëndime ëndrrash diellore; Më pëlqen të shkoj në det në verë Se më pëlqen të eci zbathur në rërë... Pasditeve kënaqem me flladet Kur v ënë në lojë fustanet… Më pëlqen të shkoj në det në verë Se mëngjeseve   shpeshherë I mbyll sytë përballë valëve të pafjetura - Frymëmarr gudulisjet e heshtura; Më pëlqen dhe në dimër të shkoj në det ( Ç uditërisht i harroj fare borën dhe retë) Dimërimit i them pa gajle “ Për mua, valët e detit janë ringjallje” Përparim 2009
Read more

Epitaf per vajzat

Unë pata harruar që Parajsa i mban dyert hapur Tërë vitin Parajsa i mbaka dyert hapur Por ju s’patët menduar të trokisnit në këto dyer kaq herët Ju trokitët në dyert e Parajsës – ju nuk patët nevojë Parajsa e dinte cilat ishit ju – por ju ishit shumë herët… Mami, babi, motra dhe vëllai – zemërplasur Ju hidhni sytë poshtë – ju nuk e kuptoni pse jeni aty lart Shoqet e dhomës me lotë në sy, hedhin sytë lart nga ju Ato s’ju shohin dot – zemrat dhe lotët e tyre tregojnë historitë tuaja Zemrat dhe lotët e tyre i tregojnë   Parajsës historitë tuaja Nënat dhe motrat dhe shokët dhe shoqet   – lotët – rrëke në sy… Ato s’përmbahen dot -   pse duhet të përmbahen ato? Pse thonë këta njerëz : “Bëhuni të forta!”? Ç’është kjo aura e zbehtë varur në këto fytyra prindërish? Pse kanë heshtur këta burra;…dhe ata lotë që harrojnë Se këta janë sy burrash…? Lërini të ngushëllohen me shpirtin tim, se zemra ime i ka braktisur…  Përparim 22/05/2012
Read more

Epitaph for the girls

I’d forgotten heavens keep their doors open all year round – heavens keep their doors open and you hadn’t thought to knock on those doors so soon you knocked on the heavens doors… you needn’t , yet– heavens knew who you were they saw your mum and dad, sister and brother- heartbroken you look down – you don’t know what you’re doing up there your flatmates look up at you in tears they can’t see you – their hearts and tears tell your story their hearts and tears tell your story to the heavens… your sister and mother let their tears become a sip they needn’t get a grip, they needn’t a grip What is it that they’ve been told to be strong? What is this dark aura hanging on those fathers’ faces? Why do those men just look, and that tear - forgetting That those are men’s eyes? Shall I start crying my heart out for my heart’s no longer here…   Perparim 22/05/2012
Read more